İyi Çocuk Elif in Hikayesi ve Değersizlik telkinmp3

DeÄŸersizlik Telkini MP3’ü BURADAN indirebilir ve bilinçaltında seni yıllardır görünmezce yöneten duygusal yükleri fark etmeye baÅŸlayabilirsin.
Çünkü bazen deÄŸersizlik hissi, bizim deÄŸil, bize söylenen kelimelerin mirasıdır.

Elif 43 yaşında. Küçükken annesi ona “sen akıllı kızsın, kardeÅŸin gibi olma” derdi.
Ama o cümlede sevgi yoktu; kontrol vardı.
Annesi her zaman yorgundu, her zaman kırgındı, her zaman bir şeylerden şikayet ederdi.
“Baban beni hiç anlamadı.”
“Ben sizin için saçımı süpürge ettim.”
“Ben olmasam siz aç kalırdınız.”
Elif o sözlerle büyüdü. Her “fedakârlık” cümlesi, omzuna görünmez bir yük koydu.
Daha iki yaşındayken bile bu yükü hissetmiÅŸti.
Bir gün, annesi evdeki bir vazoyu kırdığı için Elif’in minik elini sobada yakmıştı — “Bir daha dokunmasın, aklına ders olsun,” demiÅŸti.
O an Elif’in canı yanmıştı, ama daha kötüsü kalbi yanmıştı. Çünkü o günden sonra “yanmamak için sessiz kalmayı” öÄŸrenmiÅŸti.
Yıllar geçti. Annesi aynı kaldı.
Sürekli ÅŸikayet eden, herkesi suçlayan, kurban rolüne sığınan bir kadın.
Elif'in babası ise sessizce tükendi.
Yıllarca karısının öfkesini, suçlamalarını, sevgisizlikle dolu “iyilik” maskesini taşıdı.
En sonunda kansere yakalandı. Elif o zaman bile annesini savunmuştu:
“Annem kötü biri deÄŸil, sadece kırılmış biri…”
Ama artık o savunmalar da iÅŸe yaramıyordu. Babası gözlerinin önünde erirken bile annesi “Beni bu hale o getirdi” diyordu.
Babasının ölümünden sonra aynı hikâye devam etti.
Bu kez hedef Elif’ti.
“Sen benim tek dayanağımsın,” diyordu annesi. “KardeÅŸin zaten nankör.”
OÄŸluna yıllarca “sen beceriksizsin, beni rezil ettin” diyerek zehir saçmıştı. Åžimdi onunla yaşıyor, ama yine aynı zehri akıtıyordu.
Hiç kimseye huzur vermiyor, herkesin ruhunu tüketiyordu.
Elif bir gün terapistinin karşısında, o zincirin ne kadar derin olduÄŸunu fark etti.
“Ben onun iyi kızı oldum,” dedi. “O üzülmesin diye hep sustum. Onun acısını taşımak zorundaymışım gibi hissettim. Babam gibi oldum. Hep affettim. Ama o kimseyi affetmedi.”
Terapist sessizce dinledi.
“Elif,” dedi yavaÅŸça, “sen annenin kurban hikâyesinin bir parçası olmaktan yoruldun. O rol senin deÄŸil. Onun acısını iyileÅŸtiremezsin. Ama kendi içindeki küçük kızı koruyabilirsin.”
Elif gözlerini kapadı.
Sobanın sıcaklığı, annesinin soÄŸuk sesi, babasının sessizliÄŸi — hepsi bir anda belirdi.
Sonra iki yaşındaki halini gördü: eli yanmış, gözleri dolu, sessizce köÅŸede duran o küçük kızı.
Yanına gitti.
EÄŸildi, diz çöktü, onu kollarına aldı.
“Artık seni koruyacağım,” dedi fısıltıyla.
“Artık kimse seni susturamayacak. Annenin hikâyesi burada bitiyor.”
GözyaÅŸları yanaklarından süzülürken, içinden bir hafiflik geçti.
Yıllardır taşıdığı suçluluk, onun deÄŸilmiÅŸ meÄŸerse.
O, kurban zincirini kıran ilk kişiymiş.
Terapist sadece gülümsedi.
“Elif, bazen en büyük iyilik, artık ‘iyi çocuk’ olmayı bırakmaktır,” dedi.
Elif o gün seans odasından çıktığında artık aynı Elif deÄŸildi.
Yıllarca annesinin “iyiliÄŸi için” susan, “iyi çocuk” rolüyle sevgiyi hak etmeye çalışan o küçük kız… sonunda kendi sesini duymayı seçmiÅŸti.
Annesinin sevgisiyle karışmış o suçluluk zinciri artık çözülüyordu.
Çünkü anlamıştı: “Ä°yi çocuk” olmak bir erdem deÄŸil, bir çekirdek inanç kalıbıydı — içinde deÄŸersizlik kodu gizliydi.
“Ä°yi ki varsın,” demiÅŸti annesi her defasında.
Ne kadar tanıdık bir cümle, deÄŸil mi?
Ama o sözün ardında hep bir yük vardı.
Elif sustukça annesi huzur bulmuÅŸtu.
Elif kendinden vazgeçtikçe, annesi onu daha çok “seviyor” gibi görünmüÅŸtü.
Åžimdi Elif biliyordu:
Gerçek sevgi, sessiz kalmak deÄŸil… sınır koymaktı.
Ve ilk kez kendi içindeki küçük kıza “Artık sen varsın,” dedi.
EÄŸer sen de “iyi çocuk” olma döngüsünden özgürleÅŸmek istiyorsan…
Çekirdek Ä°nanç Programları, içsel farkındalığını güçlendirmek ve sınırlayıcı inançlarını sevgiyle dönüÅŸtürmen için tasarlandı.
Benzer döngüleri tekrar yaşıyorsan...Ücretsiz ön tespit için arayabilirsin.

Etiketler :

çekirdekinanç telkincd atakansönmez değersizlik psikoloji farkındalık dersverenhikayeler annekız